Adaptacja dziecka trzyletniego w przedszkolu.
Adaptacja dziecka trzyletniego w przedszkolu.
Dla dziecka 3-letniego moment pójścia do przedszkola to istotny przełom, który odbija się na jego dalszym życiu. Jest to niewątpliwie sytuacja budząca silne emocje. Dziecko czuje się wyrwane z rodzinnego układu, który gwarantuje mu poczucie stabilności i rozumienia tego, co się wokół niego dzieje. Maluch z dnia na dzień zostaje wrzucony w nieznane środowisko.
Musi przystosować się do:
- warunków nowego otoczenia i wymagań związanych z korzystaniem z urządzeń i wyposażenia przedszkola,
- nawiązywania kontaktów interpersonalnych z nieznajomymi ludźmi,
- przebywania w licznej grupie rówieśników;
- wymagań stawianych w zakresie czynności samoobsługowych i sposobów odnoszenia się do partnerów interakcji,
- zmiany dotychczasowych sposobów zaspokajania potrzeb emocjonalnych i biologicznych,
- zdobywania szybkiej orientacji w środowisku materialnym przedszkola,
- zmiany rytmu i trybu życia, organizacji dnia,
- braku oparcia w osobach bliskich w sytuacjach trudnych,
- innej pozycji w grupie przedszkolnej niż w rodzinie,
- zmiany w sytuacji rodzinnej, wywołanej faktem podjęcia przez matkę pracy zawodowej.
Konsekwencją tego jest fakt, że dziecko nie jest w stanie kontrolować sytuacji i odczuwa ją jako zagrożenie. Dzieci na nowe sytuacje reagują w różne sposób: płaczem (w ten sposób emocje znajdują ujście), wycofaniem (emocje nie znajdują ujścia, maluch staje się apatyczny, smutny), pozorną akceptacją (dziecko stosuje się do poleceń pani nauczycielki, jego zachowanie w przedszkolu nie budzi niepokoju, natomiast w domu staje się nie wytrzymania), zaburzeniem funkcjonowania (objawem może być np. moczenie nocne, jąkanie; taka sytuacja wymaga interwencji specjalistów). Proces przystosowania się dzieci 3-letnich do przedszkola może sprawić korzystne zmiany w ich rozwoju pod warunkiem, że będzie on przebiegał na miarę możliwości dziecka. Nie każdy trzylatek jest na tyle dojrzały i gotowy, aby temu procesowi samodzielnie nadać właściwy kierunek. Istnieje potrzeba wsparcia dziecka w tym działaniu przez intencjonalnie stworzone środowisko wychowawcze. Trudna adaptacja dziecka do przedszkola i przeżycia z nią związane mogą bowiem spowodować u malucha barierę utrudniającą oddziaływanie wychowawczo – dydaktyczne przedszkola, a nawet zahamować jego aktywność i rozwój.
Adaptację ułatwia:
- racjonalne podjęcie decyzji o zapisaniu dziecka do przedszkola,
- pozytywne myślenie o placówce (zaufanie do personelu),
- wcześniejsze poznanie placówki przez dziecko,
- dostarczenie dziecku, w okresie poprzedzającym pójście do przedszkola, doświadczeń przebywania z innymi dorosłymi (nieobecność mamy),
- umożliwianie kontaktów z innymi dziećmi,
- usamodzielnianie dziecka,
- jasne ustalenie reguł i zasad funkcjonowania w rodzinie i w przedszkolu oraz konsekwencja w ich przestrzeganiu,
- stopniowe przyzwyczajanie dziecka do placówki (krótki czas pobytu w pierwszych dniach),
- akceptacja dziecka i rozumienie jego stresu,
- wspieranie malucha, okazywanie spokoju, stwarzanie poczucia bezpieczeństwa podczas rozstania,
- przebywanie z dzieckiem po odebraniu z przedszkola (czas tylko dla niego),
- ujednolicenie rytmu życia w przedszkolu i w domu.
Adaptację utrudnia:
- niepewność decyzji rodziców o oddaniu dziecka do przedszkola,
- brak zaufania do placówki wyrzuty sumienia, niepokój,
- lęk, poczucie zagrożenia, nieznajomość placówki,
- brak jasnych reguł, zmienność,
- traktowanie dziecka przedmiotowo,
- brak doświadczeń społecznych malucha w kontaktach z innymi dorosłymi i dziećmi,
- nadopiekuńczość, wyręczanie dziecka w czynnościach związanych z samoobsługą,
- ”złe” przyzwyczajenia dziecka (zasypianie z dzieckiem),
- „rzucenie na głęboką wodę”- pełny wymiar godzin,
- pośpiech,
- zdenerwowanie,
- spóźnianie się – brak czasu dla dziecka,
- brak zrozumienia dla trudnych zachowań dziecka – obrażanie się na dziecko,
- odrzucenie.
Udany start dziecka w przedszkolu jest efektem współdziałania wszystkich podmiotów tego procesu, a więc dziecka, jego rodziny, pracowników przedszkola (kadry pedagogicznej i personelu pomocniczego), otoczenia społecznego (grupy rówieśniczej, środowiska lokalnego). Budowanie dobrych relacji uwzględniających potrzeby obu stron nie jest procesem łatwym, ani szybkim, jednak przez wypracowanie bliskich i stałych form kontaktu korzyści mogą czerpać obydwie strony.
Nauczyciele:
1) więcej wiedzą o dziecku, łatwiej się im pracuje,
2) czują się bezpieczniej, wiedzą, że ich praca znajduje zrozumienie,
3) w trudnych sytuacjach mogą liczyć na współpracę z rodzicami,
4) mają możliwość korekty działań wychowawczych,
5) czują się docenieni, traktowani jak partnerzy,
6) są śmielsi w proszeniu o pomoc i dzieleniu się opiniami
Rodzice:
1) mają więcej informacji o dziecku, lepiej je poznają,
2) czują się bezpiecznie wiedząc, że w każdym momencie spotkają się ze zrozumieniem nauczyciela,
3) czują się ważnymi partnerami w wychowaniu,
4) mają możliwość zwiększenia kompetencji wychowawczych w sytuacjach kryzysowych, mogą sprawniej udzielić pomocy dziecku.
Zaangażowanie rodziców w życie placówki nie tylko łączy ich z przedszkolem, ale i ze sobą. Siła tkwi zawsze w zespole. Wspólna troska o dobro dziecka, wzajemne zrozumienie i współpraca wyżej wymienionych środowisk powinny być gwarantem sukcesu.
LITERATURA:
- Okoń W., Słownik pedagogiczny, Warszawa 1978
- Przetacznikowa M. Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży
- Kąkol M., Z badań nad warunkami adaptacji dzieci trzyletnich do przedszkola, „Wychowanie w przedszkolu” 2/1988
- Gruszczyk – Kolczyńska E. Płaczę i rozpaczam, gdy muszę iść do przedszkola, „Wychowanie w przedszkolu” 2/1998
- Lubowiecka J. Trudności dziecka w przystosowaniu się do przedszkola „Wychowanie w przedszkolu” 6/2001
- Lubowiecka J., Przystosowanie psychospołeczne dziecka do przedszkola, Warszawa 2000